Dynamite

Hoy allemaal,
Deze keer een verhaaltje dat ik gisteren ook al getypt heb…gisteravond laat speciaal voor jullie een half uur zitten wachten op een computer en toen had ik alles getypt en toen vergat ik het te kopieren voordat ik op verzenden drukte…en natuurlijk was juist deze ene keer de verbinding slecht en was het verhaal kwijt..gelukkig vandaag een nieuwe poging. Heb nu zelfs word geopend, zodat ik eerst vrijuit kan typen en dan hoop ik straks genoeg verbinding te hebben om hem te verzenden. ´t is wel gratis maar behoorlijk drama.
Uiteraard een medische update. Ik was helemaal gewend aan 2 x per dag diarree, had me er bij neergelegd en nu heb ik vandaag opeens geen diarree...de wonderen zijn de wereld nog niet uit. Hopelijk blijft het zo!
Ik zit nu op 4095 meter hoogte in Potosi maar ik zal even verder gaan met waar ik was gebleven, namelijk La Paz. Daarvandaan gingen we met een nieuwe bus met hoofdsteun op Westerse lengte naar Uyuni. De bus had gelukkig een wc maar wel met een gewoon raam, dus je kon niet midden in de stad naar de wc...De eerste 5 uur was de weg verhard en heb ik veel geslapen en muziek geluisterd. Daarna begon het gehobbel. Het eerste uur was het het ergst, de volgende 4 uur (!!!!) vielen best mee met wat ik me ervan had voorgesteld (in Afrika ook wel eens een uur door hobbelweg gereden maar dat was veel erger). Onderweg zag het er prachtig uit, lekker over de hoogvlakte. Soms vergeet je dat je op 3500 meter hoogte of hoger zit. De dorpjes die je onderweg ziet stellen weinig voor en er zijn ook weinig mensen te zien, een soort spookdorpen. Soms zie je midden in de vlakte 2 mensen lopen, maar waarheen dat is me dan een raadsel want binnen 2 uur ligt er volgens mij niets. In de middag kwamen er buien opzetten die het decor nog wat extra elan gaven. Gelukkig gingen de buien niet over onze weg, want dan hadden we natuurlijk meer problemen gehad Wel vrij dichtbij 2 prachtige bliksemflitsen gezien tot helemaal beneden. Misschien is er nu een vicuna (soort lama achtige) dood?? In Uyuni werd er natuurlijk eerst gedouched en de douche was heerlijk warm. Daarna konden we voor het avondeten kiezen uit het hotelrestaurant (pizza) of 1 van de 4 restaurants in het centrum (ook allemaal pizza). Wij hebben er willekeurig 1 gekozen en het was heerlijk.
De dag erna stond ik wat suf op ivm droge mond en dus slecht geslapen en diarree, maar na het ontbijtbuffet waarvan ik alleen maar fruit en yoghurt heb gehad ging het al beter. We gingen met jeeps naar de zoutvlakte. Eerst naar een dorpje waar ze het proces uitlegden. Het loshakken, het drogen, toevoegen van KI, het verpakken. Dat laatste gebeurde door 2 meisjes die onder kinderarbeid vielen denk ik, maar ja, wat doe je eraan. Ze verpakten zo´n 3000 zakjes per dag...Vervolgens gingen wij naar het zouthotel. Dat hotel is opgebouwd uit zoutstenen, maar dat zag je er eigenlijk niet aan af. Viel wat tegen. Daarna naar een droog stuk gereden en daar perspectief foto´s gemaakt. Dat was erg leuk! Zo had ik een bananenschil waaruit ik Marjan kon opeten en ren ik weg aan sateprikkers die Marjan wil opeten. Leuk om mee te experimenteren en ook om de rest bezig te zien. Voor de lunch reden we verder naar een eiland waar hoge cactussen op stonden. Inmiddels hadden we wel heel veel zon gezien (alles wordt nog eens extra weerkaatst, zonder zonnebril ben je niets, zonder anti-zonnebrand ook niet). Je kon hier een wandeling van een half uur maken naar de top maar ik ben op eigen houtje wat paadjes omhoog gegaan voor het uitzicht, fotootjes gemaakt en toen weer terug om in de schaduw vers water te drinken. Daarna weer helemaal terug scheuren over de zoutvlakte. Helaas moest ik nodig naar de wc en moest ik nog 3 kwartier wachten voor een w bij het treinen kerkhof, maar die was daar ook niet, dus uiteindelijk in een oud wachthokje mijn blaas geledigd. Dat treinen kerkhof was nog best leuk even met het mooie zonlicht van de namiddag. Deze keer maar gekozen voor het hotelrestaurant en een halve pizza met spinazie gegeten.
De volgende nacht heb ik heerlijk geslapen. Het ontbijtbuffet was dan ook beter aan mij besteed. In de bus op naar Potosi veel geslapen maar ook heel veel gekeken. Het landschap was erg afwisselend en prachtig. De highway was vaak under construction (zelfs met heel veel werkende mensen!) en dus moesten we met de bus off-road via de oude weg. Leuk over zo´n onverharde weg en dan met haarspeldbochtjes naar boven en naar beneden. Gelukkig hebben we goede chauffeurs. In Potosi is het heel even wennen aan weer wat hoger, maar de pillen zijn niet meer nodig. Voor de lunch gingen we eerst nog op zoek naar een ATM, de eerste 3 deden het niet op mijn ing-pas (hoe staat het met de banken crisis?) maar de 4e gelukkig wel. Uiteindelijk dus kunnen lunchen met spinaziesoep en knoflookbrood. Terwijl wij daar zaten te wachten op het eten kwam er een demonstratie voorbij. Het leek eerst rustig maar vervolgens hoor je mensen rennen en rotjes afsteken. Daarna zagen we mensen met staven dynamiet en toen moest opeens het licht uit en werd de deur dicht gedaan...harde knallen!! De vloer en ramen trilden maar verder was er eigenlijk niets aan de hand (achteraf is het altijd leuker dan als je daar zit uiteraard, ik ben niet zo´n held!). In La Paz zijn ook demonstraties, iedereen staakt momenteel, dus ik hoop dat we morgen terug kunnen. Anders blijf ik maar wat langer op vakantie misschien...Na de lunch die pas tegen half 5 klaar was, heb ik nog even met wat anderen een rondje verkenning gedaan. Daarna nog even rustig aan gedaan in het hotel en toen wilden Marian en ik wat eten in het hotelrestaurant. Maar dat kon niet echt...dwz wel pizza, vooruit dan maar. Ging de ober de kaart halen van de pizza verderop, konden wij kiezen en ging hij het bestellen en laten bezorgen! Ik weet dat ik vaak mensen voor me laat lopen, maar dit heb ik nog nooit meegemaakt!
Vanochtend zijn we dan de mijn in geweest. Beetje spannend want in de reisgids stond iets van op handen en voeten laten glijden door gangetjes en ik hou niet zo van kleine ruimtes...oude broek aan (die waar de zoutvlekken van de zoutvlakte nog in zitten) en maar het beste er van hopen. Toen we aankwamen moesten we eerst sap en coca bladeren voor de mijnwerkers kopen, als kadootje. Dat was niet zo spontaan maar oke, het zal wel. Daarna heeft iedereen zich in mijnkleren gehezen, inclusief laarzen en helm met lamp. Die laarzen waren nodig omdat je door water liep soms en die helm met lamp was natuurlijk helemaal nodig, anders hadden we nu allemaal blauwe plekken op ons voorhoofd. We moesten het treinspoor voor de karretjes volgen en als er een karretje aan kwam moesten we snel een plekje tegen de wand zoeken en je tenen inhouden, omdat het anders niet pasten. Ik dacht dat die karretjes dus electrisch langs je heen sjeesden, maar dat is veel te modern! Hij wordt gewoon geduwd en het gaat niet zo snel. Die haast die ze erbij maken is meer om het verhaal leuker te maken geloof ik. De helft van de weg moest je gebukt afleggen vanwege de rotsen of de pijpleidingen, maar de andere helft kon je rechtop lopen. Het was wel stoffig, daar hadden we een stofmaskertje voor (zo´n ding dat we in de apo verkopen bij griepvirussen, maar die weinig doen.) maar hier hielp het toch wel aardig. Er werd via de pijpleiding verse lucht in de gangen geblazen maar benauwd was het wel. De 2e helft was ook veel warmer en toen we bij het werkgedeelte waren was ik het wel een beetje zat, maar dat was ook het omkeerpunt. Onze coca bladeren hebben we achtergelaten voor de miners, die dus 6-8 uur achter elkaar daar werken zonder te eten. Echt erbarmelijk, er is niet veel veranderd in de afgelopen eeuwen hoor. Ze krijgen zo´n 10 Bolivianos per dag (1 euro), dus denk daar maar even aan als je je zilveren ring omdoet...daar zijn ze 3 dagen voor bezig. En ze worden dus ook maar 35 jaar of zo, want met al dat stof doen je longen het niet zo lang. Toen we weer terug waren was ik blij weer buitenlicht te zien al was het wat fel! Ook de stofvrije lucht was heerlijk om in te ademen. Indrukwekkend om mee te maken, ook wel aardig leuk om te doen, maar het hoeft niet nog een keer (al was het dus echt niet zo erg als in de reisgids).
Vanmiddag hebben we dan even over het dak van het San Fransisco klooster gelopen. Ik voelde me net Sinterklaas. Daarboven was nog een toren met uitzichtpunt en het kon alleen via het dak bereikt worden. Mooi uitzicht! Nog een dakbericht, er is een gat in het dak gemaakt van de kamer naast ons omdat de sleutel in het slot afbrak en ze niet naar binnen konden, haha!
Nou zometeen gaan we lekker eten, ik voel me weer prima dus ik kan alles weer eten. Morgen gaan we in La Paz (als we er aan komen) weer bij de thai eten en kan ik dus ook bv tikka massala eten...nou al zin in! Al die plaatselijke gerechten (en pizza) ben ik nu wel weer even zat...
Nou nu even kopieren en hopelijk komt dit bericht dan toch nog bij jullie!